ÇALGI EĞİTİMİ BAĞLAMINDA TEKNİK UD EĞİTİMİNE BİR YAKLAŞIM

Abstract

AN APPROACH TO THE TECHNICAL LUTE EDUCATION AS PART OF THE INSTRUMENT 

After the opening of the conservatory in 1974, Turkish music gained an academic and methodic basis; the studies and the instrument methods started to go through a scientific level. The methods used in the instrument education are very sensitive and important points in terms of the advancement of the performer. The methods used in lute education to train the right and left hand are efficient when they are performed with the true techniques, otherwise, the wrong and unconscious studies can both deteriorate the performance and bring permanent damages.  The irregular studying methods, which result in muscle and joint disorders of the musicians, also prevent the development of the musical sense and memory. The subject of this study is the fact that the performer should consider his physical structure during the research, analysis and performance of the sources, analyze the examples, studies and the works beforehand and start his studies using the metronome properly during the performance. The existence of the academic thoughts and methods in the Turkish Music will bring to life after the assembly of the techniques and tradition. The academic discussion of this study, based on the source survey method and prepared to train qualified performers is supposed to make a great contribution to the musical development. 

Keywords: oud, perform, performer, Turkish music.

ÖZET

1974 yılında konservatuarın açılması ile Türk Müziği akademik ve metodik bir zemine oturmaya başlamış ve yapılan çalışmalar ve çalgı metodları bilimsel bir düzeye ulaşma yoluna girmeye başlamıştır. Çalgı eğitiminde kullanılan yöntem ve metodlar, icracının ileri seviyelere ulaşması açısından çok hassas ve dikkat gerektiren noktaları oluşturmaktadırlar. Ud eğitiminde sağ ve sol elin çalışmasında uygulanan yöntemler, bilinçli teknikler ile yapıldığı takdirde verimli olduğu gibi, tam tersine düzensiz ve bilinç dışı yapılan çalışmalar ise icrayı geriye götürmekle kalmayıp, kalıcı zararlar ortaya çıkartabilmektedir. Müzisyenlerde görülen bazı kas ve eklem rahatsızlıkların da nedeni olarak gösterilen, düzensiz çalışma tekniklerinin, aynı zamanda, müzikal duyum ve müzik hafızasının gelişimine de engel oluğu görülmektedir. Kaynakların iyi incelenmesi, analiz edilmesi ve icraya dönüşmesi sürecinde, icracının, vücudun fiziksel yapısını göz önünde tutması, çalışılacak alıştırmaları, etüdleri ve eserleri tahlil etmesi ve icra aşamasında da metronomu doğru kullanarak çalışmaya başlaması bu çalışmanın konusunu teşkil etmektedir. Akademik düşüncenin ve metodların Türk Müziği üzerindeki varlığı, teknik ve geleneğin birleşmesi ile gerçekleşecektir. Kaynak tarama yöntemi kullanılan bu çalışmanın akademik ortamda tartışılması ile, müziğin gelişmesine katkı sağlanacağı düşünülmektedir.

Anahtar Sözcükler: ud, icra, icracı, Türk müziği.

KAYNAKLAR

Pujol, E. (1993). Escuela razonada de la guitarra.  Buenos Aires. 

Say, A. (1992). Müzik ansiklopedisi.  Ankara: Başkent Yayınevi. 

Torun, M. (1996). Gelenekle geleceğe ud metodu. İstanbul: Çağlar Yayınları. 

Yahya, G. (2006). Ud alıştırmaları. Ankara: Yurtrenkleri Yayınları.

Yahya, G. (2002). Yorgo Bacanos’un ud taksimleri.  Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.

Zeren, A. (2003). Müzik fiziği (Üçüncü Baskı). İstanbul: Pan Yayıncılık